Barrière
Ilse Snippe • 13 juli 2022
Barrière
Barrière
Sinds kort zit er een nieuwe jongen op school. Kevin heeft het op zijn vorige school niet makkelijk gehad en komt met een aardig 'rugzakje' bij ons. Om de drempel naar een normale schoolgang te verlagen mag hij 2 keer in de week met Suus en mij aan de slag. Kevin is gek op honden en wil graag met Suus in de gymzaal aan het werk, vandaag is het zover. Wanneer ik ’s ochtend bij het hek sta, komt Kevin vrolijk zwaaiend naar me toe. Met een grote glimlach begroet hij ons.
Hoe anders is het beeld wat ik na een uur in de gang zie. Kevin ligt languit op een kast met zijn chromebook voor zijn neus. Over 10 minuten zou ik Kevin uit de klas halen. ‘Hey Kevin, wat lig jij er bijzonder bij’. Hij kijkt op van zijn scherm en vertelt me dat hij boos is. ‘Zoiets dacht ik al, maar je bent vast niet boos op mij’. Hij schud met zijn hoofd. ‘Ik haal je om 10 uur graag op om samen met Suus naar de gymzaal te gaan, maar ik kan je alleen ophalen als je in de groep zit. Zullen we afspreken dat je over 3 minuten naar je klas gaat, dan haal ik je om 10 uur op’. Kevin knikt en ik draai me om en loop weer verder.
Om 10 uur loop ik richting de groep van Kevin. De kast waarop Kevin lag staat dwars in de gang. Ik schuif de kast een stukje aan de kant zodat ik er langs kan. Bij de klas aangekomen zit Kevin keurig op zijn plek te wachten tot ik hem kom ophalen. Samen lopen we naar mijn kantoor maar we stuiten op een barrière. De kast. Ik kijk Kevin even aan, Kevin kijkt me aan met een lichte grijns. ‘Zullen we deze barrière maar even terugzetten, dat loopt wat makkelijker’. Kevin glimlacht en zegt: ‘Is goed juf’.
Barrière
Het heeft wat stof doen opwaaien.....
Schoolarts
Jarig!
In de klas. A ls H.I.S in opleiding staan Suus en ik ook een dagje voor de groep. Op woensdag zijn wij samen in groep 7/8 van een SO gedrag groep. Hier zitten leerlingen in die door allerlei verschillende redenen niet meer op een ‘normale’ school kunnen functioneren. Omdat ik hier samen met Suus ben, levert het wonderlijke momenten op. O p woensdagochtend komt Niels een kwartier te laat de klas binnen. Met een grote glimlach en glinsterende ogen doet hij de deur open. De klas is al bezig met een taak en het is lekker rustig in de groep. ‘Hey Niels wat fijn dat je er bent, ga maar naar je plek en kies een taak uit van het bord’. Rustig loopt hij naar zijn plek en kijkt met een uitdagende blik de klas rond, niemand reageert en hierop gaat Niels ook maar aan het werk. T ijdens de fruitpauze begint Niels weer te stralen, dezelfde blik in zijn ogen als vanochtend. Hij pakt zijn rugtas en haalt daar eerst een pakje drinken uit en daarna een cheeseburger van ‘de grote gele m’. Hij kijkt rond in de klas om te kijken of zijn klasgenoten het wel zien. De meeste kinderen beginnen wat te lachen en moedigen Niels aan door hem te prijzen voor zijn ‘fruit’. Op dit moment kies ik ervoor om hem maar te negeren. W anneer ik later tegen hem zeg dat het ‘fruitpauze’ is en geen ‘burgerpauze’ wordt hij heel boos. Hij scheldt, vloekt en schopt tegen een tafel. Terwijl hij de klas wil uitstormen, komt hij bij een zwart, harig obstakel tegen. V oor de deur ligt Suus te slapen en als hij uit de klas wil stormen moet hij langs Suus. Even hou ik mijn adem in, wat gaat hij nu doen? Ik maak snel een afweging, Suus bij me roepen of haar laten slapen. In een split second bedenk ik me dat Niels Suus nooit iets aan zou doen. Mijn gedachte klopt, vol boosheid stormt Niels op Suus af, stapt heel beheerst en voorzichtig over haar heen. Wanneer ze haar kop omhoog doet om te kijken wie er over haar heen stapt, krijg ze een aai. Suus slaapt weer verder. Niels vervolgd, opnieuw boos, zijn weg en slaat de deur dicht. Suus kijkt nog een keer loom op, om vervolgens haar kop weer neer te leggen en verder te slapen. De andere kinderen in de klas zijn verbaasd. ‘Juf, Suus slaapt gewoon door!’ ‘Klopt, compliment voor Suus maar ook voor jullie! Jullie reageerden ook niet en werkten rustig door, op die manier helpen jullie je klasgenoot het meest.’ * Niels is opgevangen door zijn maatjesklas en kon na een half uurtje weer terug de klas in.
In de kast. Samen met Dorian loop ik naar de gymzaal om te oefenen met Suus. Dorian wil heel graag met Suus werken maar vindt het ook nog een beetje spannend. In de gymzaal heb ik een turnkast klaargezet zonder bovenkant. Dorian moet eerst even zijn energie kwijt en rent een paar rondjes door de zaal. Dan ziet hij de kast staat. ‘Wat moeten we daarmee doen?’ Ik vertel dat hij daarin mag gaan staan en dat we vanaf daar de oefeningen met Suus gaan doen. Meteen klimt hij in de kast en wil beginnen. Suus zit braaf op haar matje en wacht tot Dorian haar roept. ‘Suus, hier’ zegt Dorian zacht. Geen beweging bij Suus. Dorian balt zijn vuisten en gooit zijn hoofd naar achteren. ‘Ze luistert niet!’ Hij probeert het nog eens. ‘Suus, hier’ zegt Dorian iets harder. Weer geen beweging bij Suus. Dorian balt opnieuw zijn vuisten en en zuchtend gooit hij zijn hoofd naar achteren. ‘Misschien kun je haar roepen en doen alsof je haar iets heel leuks wil laten zien, dus iets enthousiaster’. ‘Dat kan ik niet!’ Inmiddels staat hij op zijn tenen en zijn stem klikt veel hoger. ‘Ja zo! Gebruik deze stem om Suus te roepen.’ SUUS, HIERRRR’ roept Dorian. Suus gaat staan en kwispelend loopt Suus naar de kast toe en gaat voor Dorian zitten. ‘Goedzo meisje’. Dorian gooit een koekje voor Suus op de grond. We oefenen nog een aantal keer met wisselende resultaten maar dat maakt niets uit. Dorian oefent met zijn stem en Suus krijgt lekkere koekjes. Volgende week halen we een stukje van de kast weg. Nog veilig genoeg voor Dorian maar wel in contact met Suus.
Storm Storm buiten betekent op school meestal ook storm in het klaslokaal. De deur van mijn kantoor staat open, in de gang hoor ik iemand hartverscheurend huilen. De klapdeuren worden open en dicht geklapt. Jos is kortgeleden geschakeld van de onderwijs zorg groep naar de speciaal onderwijs groep. Helaas lukt het vandaag niet om mee te draaien in de groep en Jos wordt vervroegd opgehaald zodat hij niet nog meer overprikkelt raakt. Ik loop de gang in en vraag of hij even bij mij in het kantoor met Suus wil knuffelen. ‘Het veranderd toch niets want ik word straks opgehaald.’ Hij heeft gelijk, hier kunnen Suus of ik helemaal niets aan veranderen. ‘Maar misschien kan Suus je wel een beetje troosten.’ Jos loopt met me mee, ploft naast Suus op de grond en Suus druk haar neusje tegen Jos zijn been. Jos aait Suus langs haar oren en wanneer Suus wel heel dicht met haar neus bij Jos zijn gezicht komt, glimlacht hij. Ik vraag of hij zich een beetje minder verdrietig voelt. Hij knikt. Hij vertelt waarom hij naar huis gaat en hij moet weer huilen, Suus legt een pootje op zijn been en meteen begint Jos weer met aaien. Ik leg uit dat we op school zitten zodat we dingen kunnen oefenen en dat er soms dagen zijn dat het helemaal niet lukt en soms zijn er dagen dat alles lukt. Zo werkt het ook met Suus, soms kan ze heel goed luisteren en op andere dagen is ze speelt of moe en lukt het helemaal niet. Zijn tranen drogen langzaam op. Samen spreken we af dat hij nog een paar minuutjes Suus gaat aaien en dat we dan zijn spullen pakken want zijn moeder komt er zo aan. Na een paar minuutjes geeft Jos Suus nog een laatste knuffel en we pakken samen zijn spullen. Hopelijk gaat de storm snel liggen.
Op de gang. Nadat Suus en ik de kinderen hebben begroet bij het hek lopen we naar binnen. Opweg naar het koffieapparaat horen we Aruna heel hard huilen. De leerkracht heeft Aruna bij haar hand vast en probeert haar met veel overredingskracht de klas in te loodsen. Ondertussen is het in de kleuterklas onrustig. Als ik met Suus langs loop lichten de ogen van Aruna op. 'Hondje!' Zegt de kleuter van net 4. 'Hey Aruna, Suus hoorde je huilen en was even benieuwd of ze jou mocht troosten'. Aruna kijkt naar mij op en knikt. De leerkracht knikt naar mij en ik knik terug, ze kan rustig naar haar kleuters in de klas. Na een kort aai moment vraag ik aan Aruna of Suus haar klas mag zien. Ik geef Aruna het uiteinde van de lijn van Suus terwijl ik zelf de lijn in het midden vastpak. Aruna neemt Suus voorzichtig mee naar binnen en alle kleuters kijken naar haar. Aruna heeft een grote glimlach op haar gezicht. In de klas komen een paar klasgenoten wat dichterbij om Suus te aaien. 'Je moet wel eerst vragen of je Suus mag aaien hoor!' Zegt Aruna streng. Scheef kijkt ze me even aan en ik knik. Dit meisje komt er wel.
Iedereen aait anders. Op onze school zit een bont gezelschap aan leerlingen met allemaal hun eigen leerlijn, uitdagingen en groeimogelijkheden. Vanmiddag kwam liep ik door de gang en Suus werd geaaid door leerlingen die we tegen kwamen. De leerlingen zijn het inmiddels gewend dat ze eerst moeten vragen voordat ze mogen aaien. Wanneer ze goedkeuring krijgen om te aaien, zijn daar verschillende aanpakken voor: De ‘op dezelfde hoogte als de hond’ aai. De ‘ik hoop dat Suus me in mijn gezicht likt’ aai. De ‘ik raak 1 haartje op haar rug aan’ aai. De ‘druk mijn neus in haar vacht’ aai. De ‘ik vind het reuze spannend maar durf het toch’ aai. De ‘ik vind haar veel te lief en stop niet meer met aaien’ aai. De ‘ik sta erbij en ik kijk een andere kant op aai’. Wat hebben deze manieren van aaien nou met elkaar gemeen? Dát is onbevooroordeeld zijn; de onvoorwaardelijke liefde van een dier. Ieder kind, op wat voor manier ook, voelt zich gezien, geliefd en speciaal door Suus.
Op de grond. Wanneer ik met Suus door de gang loop zie ik Justin staan naast een kast. Armen over elkaar heen, geluidsdemper op zijn oren en hij kijkt naar beneden. Justin ken ik nog van vorig jaar, hij zat toen bij mij in groep 6. Justin is een gevoelige jongen waarbij de tranen vaak hoog zitten. Die tranen probeert hij altijd weg te slikken .Met Suus loop ik naar hem toe en ga naast hem staan. Suus snuffelt zachtjes aan zijn schoenen en zijn broek. Justins armen vallen langs zijn lijf en hij glimlacht voorzichtig. ‘Hai Suus, was jij hier ook?’ vraagt Justin aan Suus. Ik ga zitten op de grond met mijn rug tegen de muur, Justin volgt mijn voorbeeld. Suus gaat tussen ons in zitten en leunt tegen Justin aan, ondertussen aait Justin haar koppie. Voorzichtig vraag ik of het klopt dat hij boos is. Meteen kijkt hij mij aan en zegt hard ‘JA’. Hij stopt met aaien, maar Suus drukt snel haar neus tegen zijn hand en Justig begint weer rustig te aaien. Hij vertelt dat ze buiten een super stom spel gaan doen en dat hij zijn geluiddempers niet mocht ophouden. Ik vraag waarom hij ze graag wil ophouden. Hij vertelt dat hij even niemand wil horen omdat hij boos is. Hij heeft de taak om de chromebooks netjes in de computerkast te leggen en tijdens het uitvoeren van deze taak heeft een medeleerling hem in zijn buik gestompt. Justin is hier erg van geschrokken en voelt zich boos. Het lukte hem niet om naar juf te lopen en te vertellen wat er gebeurd was. Daarom zet hij zijn geluidsdemper op en wil niet mee doen met dat ‘kutspel’. ‘Zullen wij anders samen met Suus even naar het spel lopen, dan kun jij vertellen aan juf wat er aan de hand is en kan Suus even buiten plassen. Leg je geluidsdemper maar in de klas’. Rustig staat Justin op en doet wat ik van hem vraag. We rennen een wedstrijdje met Suus wie het eerst bij de juf is. Justin legt rustig maar duidelijk geëmotioneerd uit aan juf wat er aan de hand is. Juf begrijpt hem en gaat het oppakken met de andere leerling. ‘Zoek maar een plekje in het veld, dan kun je nog lekker even meedoen’. Suus krijgt nog een laatste aai, Justin draait zich om en kan weer meedraaien in zijn groep